Ne nisam morbidna.Smatram da je rodjenje podjednako ljepo i potrebno kao i kraj.Citajuci jednu divnu knjigu,naisla sam na ovo.Volila bih da to podjelim.Uistinu,divno napisano....
"Ja sam rastao u ubjedzenju da je ono polagano proticanje vremena poslje rata,svjet tisine,bjede i skrivenih ozlojedjenosti,isto tako normalna stvar kao i voda iz cesme,i da je ona nema tuge koja je krvarila po zidovima ranjenog grada pravo lice njegove duse.Jedna od zamki djetinjstva jeste sto nije neophodno shvatiti nesto da bi se to osjetilo.Ali kad je razum sposoban da shvati ono sto se desava,rane na srcu previse su duboke.Te noci,sa pocetka leta,koracajuci kroz taj tajni i izdajnicki sumrak Barselone,nisam uspjeo da izbrisem iz svojih misli Klarinu pricu o nestanku njenoga oca.U mome svjetu smrti bjese bezimena i neshvatljiva ruka,trgovacki putnik koji odnosi majke,prosjake i devedesetogodisnje susjede kao da je rjec o nekoj lutriji iz pakla.Ideja da smrt moze da koraca kraj mene sa ljudskim likom ,noseci uniformu ili kaput, da stane u red ispred bioskopa,smeje se u barovima i izvodi djecu u park Sijudadela ujutro,a da uvece ucini da neko nestane u podzemnim tamnicama Monzuik, ili u nekoj masovnoj grobnici bez ceremonije i imena,nije mi ulazilo u glavu.Mozgajuci o tome,pade mi na pamet da mozda taj univerzum od kartona,za koji sam ja cjenio da je dobar,nije bio nista drugo od kulisa.Kao sto su Spanski vozovi stizali kad ih vidis da stizu,tih ukradenih godina nikada nisi znao kad ce doci kraj djetinjstva."
"Ja sam rastao u ubjedzenju da je ono polagano proticanje vremena poslje rata,svjet tisine,bjede i skrivenih ozlojedjenosti,isto tako normalna stvar kao i voda iz cesme,i da je ona nema tuge koja je krvarila po zidovima ranjenog grada pravo lice njegove duse.Jedna od zamki djetinjstva jeste sto nije neophodno shvatiti nesto da bi se to osjetilo.Ali kad je razum sposoban da shvati ono sto se desava,rane na srcu previse su duboke.Te noci,sa pocetka leta,koracajuci kroz taj tajni i izdajnicki sumrak Barselone,nisam uspjeo da izbrisem iz svojih misli Klarinu pricu o nestanku njenoga oca.U mome svjetu smrti bjese bezimena i neshvatljiva ruka,trgovacki putnik koji odnosi majke,prosjake i devedesetogodisnje susjede kao da je rjec o nekoj lutriji iz pakla.Ideja da smrt moze da koraca kraj mene sa ljudskim likom ,noseci uniformu ili kaput, da stane u red ispred bioskopa,smeje se u barovima i izvodi djecu u park Sijudadela ujutro,a da uvece ucini da neko nestane u podzemnim tamnicama Monzuik, ili u nekoj masovnoj grobnici bez ceremonije i imena,nije mi ulazilo u glavu.Mozgajuci o tome,pade mi na pamet da mozda taj univerzum od kartona,za koji sam ja cjenio da je dobar,nije bio nista drugo od kulisa.Kao sto su Spanski vozovi stizali kad ih vidis da stizu,tih ukradenih godina nikada nisi znao kad ce doci kraj djetinjstva."
Постови
