Danilo Komnenovic, Muharem Kreso: 29. HERCEGOVACKA DIVIZIJA
KONAČNO OSLOBOĐENJE HERCEGOVINE I DUBROVAČKOG PODRUČJA
Pripreme i prikupljanje snaga za napad
Sredinom januara 1945. godine, kada počinje pregrupisavanje snaga za nov ofanzivni pohod Narodnooslobodilačke vojske u Hercegovini, čiji osnovni rezultat treba da bude njeno definitivno oslobođenje, prema ovim, neprijatelj evim snagama u preostalom dijelu Hercegovine (koje možemo zaokružiti na ukupno 25.000 vojnika), štab 29. udarne divizije je za naređeni mu napad za oslobođenje Mostara, Nevesinja, Lištice, Jablanice, Ostrošca i Konjica — računajući samo na svoje i u Hercegovini raspoređene druge snage Narodnooslobodilačke vojske — mogao je raspolagati najviše sa 12 pješadijskih brigada, tenkovskom polubrigadom i tri artiljerijska diviziona. Ukupno brojno stanje, zajedno sa ostalim jedinicama podrške i ojačanjima, jedva da je iznosilo 90% brojnog stanja neprijateljeve Mostarske grupacije.
Dvadeset deveta udarna divizija je, prema brojnom stanju od 1. januara 1945. godine, u operativnom dijelu (pet pješadijskih brigada, Artiljerijskom divizionu i prištapskim dijelovima) imala 7.370 boraca i starješina.2Raspoloživi i sačuvani podaci o naoružanju na žalost su nepotpuni. U brojnom stanju 2. udarnog korpusa od istog dana stoji da je imala 4.068 pušaka, 369 puškomitraljeza, 162 automata, 44 mitraljeza. 540 pištolja i 55 minobacača, od čega 19 srednjih i 36 lakih.25
Istovremeno, u jedinicama i ustanovama Vojne oblasti 29. udarne divizije bilo je 3.089 boraca i starješina, naoružanih sa 1.302 puške, 47. puškomitraljeza, 31 automatom, 83 pištolja i 1 lakim minobacačem.26 Dakle, Divizija je raspolagala sa ukupno 5.563 pušaka i automata, 416 puškomitraljeza, 44 mitraljeza, 623 pištolja, 19 srednjih i 37 lakih minobacača. Zna se, međutim, da je u Artiljerijskom divizionu bilo još: 4 njemačka i 8 američkih brdskih topova (75 mm), jedna njemačka haubica 105 mm i 4 njemačka protivtenkovska topa (42 mm), za koje je imala najviše 1.000 granata i koji su u brojnom stanju Korpusa pokazani skupno.27 Sem 8 američkih brdskih topova, 10 lakih minobacača »Piat«*, 28 protivtenkovskih pušaka, 165 puškomitraljeza »bren«, 241 engleske puške i 70 automata, sve ostalo naoružanje bilo je zaplijenjeno od neprijatelja. Taj broj je trebalo da omogući istovremenu zamjenu zastarelih modela, tekuće gubitke i djelimično oštećeno ili neispravno oružje.**
*) Ručni protivtenkovski bacač britanske izrade (Projector Infanttry Antitank — P. I. A. T.).
**) Sigurno je, međutim, da bi se sve eventualno dodijeljeno naoružanje, kao kvalitetno i novo, bilo dodijeljeno operativnim jedinicama Divizije i da bi Vojna oblast mogla za njih pripremiti bar još 1.000 novih boraca. Imajući u vidu predstojeće operacije, za Diviziju je takođe trebovano 1,500.000 metaka za puške, mitraljeze i automate, 9.000 mina za lake minobacače, i oko 5.000 artiljerijskih granata.28) Ovaj, nešto kompleksniji pregled naoružanja Divizije, smatrali smo neophodnim: da se pokaže kako je naoružanje bilo onaj limit koji je već odavno, u vezi sa stabilizacijom fronta, određivao tempo i obim rasta Divizije. Ona je, sa divizijskom vojnom oblašću, imala 10.459 boraca, iako je, u međuvremenu, za formiranje 3. brigade Bosanskohercegovačke divizije KNOJ-a, za popunu Gardijske brigade NOVJ, prištapskih dijelova Korpusa, za školovanje u Vojnoj akademiji NOVJ, za popunu starješinskim kadrom novoformiranih jedinica u Srbiji i kadrovsko jačanje i popunu organa narodne vlasti i OZN-e u međuvremenu izdvojila blizu dvije hiljade boraca i starješina. Oni su pri tom birani po vrlo strogim kriterijima i sa sobom su nosili u jedinice probrano i kompletirano naoružanje.
Koliko je nedostatak naoružanja bio postao akutan problem, dovoljno je reći da je samo na 64,2% boraca i starješina dolazilo jedno lično ili kolektivno oružje, odnosno oruđe, a, ako u to ne računamo pištolje, taj procenat spada na 58,3%, što, u apsolutnim ciframa izraženo, iznosi gotovo 4390 nenaoružanih boraca i starješina. Tu situaciju upečatljivo ilustruje i veoma mali broj ručnih bombi (3.607 engleskih, defanzivnih i 3.693 talijanskih, ofanzivnih), dakle, bukvalno, po jedna na borca. Bilo je i svega 50 kg eksploziva i — njime bi se jedva mogao porušiti jedan most.
Zbog toga je, izgleda, štab 29. udarne divizije, s mnogo prava i realnih nada, i očekivao da će se ispuniti njegovi zahtjevi za dodjelu traženog naoružanja i municije i aktiviranjem vlastitog potencijala, obezbijediti uslovi za početak opšteg napada i ofanzive.
Ojačanja 29. divizije bila su dosta značajna. Njih su sačinjavali 2. brigada Talijanske partizanske divizije »Garibaldi« (jačine 762 borca), Južna grupa 1. tenkovske brigade NOVJ (jačine 530 boraca), te 1. brdski motorizovani divizion 2. udarnog korpusa (jačine oko 300 boraca).
Osnovna snaga ovih ojačanja, ukupne jačine oko 1.600 — 1.800 boraca i starješina, sastojala se u sredstvima podrške, koja su činili: 12 brdskih topova 75 mm, 28 tenkova, 14 oklopnih automobila i 18 protivtenkovskih topova. To je, sa Artiljerijskim divizionom od 17 topova, stvaralo mogućnost da, uz odgovarajuću popunu municijom, Divizija na bilo kom (ali samo na jednom) pravcu stvori neospornu vatrenu nadmoć. Time je, između ostalog, i bila uslovljena osnovna zamisao Divizijskog plana predstojeće operacije.
U divizijskoj zapovijesti od 16. januara 1945. godine ne govori se o opštoj rezervi, za šta je, u toj fazi pripreme, možda bilo još rano. Pri stanju stvari na frontu i stepenu naprezanja snaga, objektivno ih nije mogao ni imati, ali je, pored u pozadini raspoređene 2. brigade »Garibaldi«, mogao sa dosta sigurnosti računati na jedinice 3. brigade narodne odbrane, kao i na nekoliko teritorijalnih partizanskih bataljona svoje Vojne oblasti. Pa, premda se svaka od ovih jedinica mogla između ostalog upotrijebiti i za vezivanje neprijatelja na nekom od sporednih pravaca, njihova upotreba — u smislu drugih ešelona u napadu — nije iz različitih razloga dolazila u obzir.
Sa neprijateljevom mostarskom grupacijom u neposrednom borbenom dodiru nalazilo se, usto, još pet pješadijskih brigada sa jednim artiljerijskim divizionom, bez čijeg sadejstva se ne bi ni mogla zamisliti ova krupna operacija.
Bila je to, prije svega, dalmatinska 9. udarna divizija 8. udarnog korpusa, koja je u svom sastavu imala 4 pješadijske brigade, sa Artiljerijskim divizionom i drugim sredstvima podrške.*)
*) Njeno brojno stanje 31. januara 1945. godine iznosilo je 8.179 boraca i starješina, a bila je naoružana sa 5.387 pušaka i automata, 610 puškomitraljeza, 45 mitraljeza, 45 srednjih i 90 lakih minobacača, 32 protivtenkovske puške, 9 brdskih i protivtenkovskih topova, 25 bazuka, 2 protivavionska mitraljeza, a imala je i 708 pištolja i 6.400 ručnih bombi.29) Njeno pješadijsko naoružanje, kao što vidimo, bilo je za trećinu brojnije nego kod 29. divizije, ali su zato sredstva podrške bila neuporedivo slabija. Bila je bez ojačanja i sa svega 9 brdskih i protivtenkovskih topova u organskom sastavu, što je, samo djelomično, kompenzirano dvostruko većim brojem minobacača.
Treba, međutim, dodati da je Divizija jednom brigadom posjedala jadransku obalu, a glavninu te brigade po naređenju štaba 8. udarnog korpusa morala prebaciti na ostrvo Vis.30 Više od hiljadu njenih boraca i starješina nalazilo se u rashodu, uglavnom u bolnicama i na raznim kursevima, a još nekoliko stotina boraca bilo je na obuci u Divizijskom dopunskom centru u Imotskom.
Kao što je, izbijanjem 14. hercegovačke NOU brigade u Trnovo 17. decembra 1944. godine, mostarska neprijateljeva grupacija natkriljena sa lijevog boka na čitavoj dužini njenog rasporeda, konačnim oslobođenjem Duvna, 15. novembra 1944. godine i povratkom 9. udarne divizije u Hercegovinu, to isto se dogodilo u odnosu na njen desni bok. To znači da je na početku priprema za mostarsku operaciju položaj mostarske neprijateljeve grupacije bio veoma delikatan. Njemačka 369. divizija i njena ojačan ja u Hercegovini bili su u gotovo potpunom okruženju, jedini otvor prema glavnini 21. brdskog armijskog Korpusa predstavljao je prevoj Ivan-sedla, između Bjelašnice i Bitovnje. Njen jedini komunikacijski i odstupni pravac u kanjonu Neretve i Trešanice prema Ivan-sedlu i u dužini od preko 80 km bio je na bokovima zaštićen visokim planinama. Samo zahvaljujući činjenici da se na njegovim bokovima nalaze uglavnom slabe snage NOVJ, 369. divizija nije bila prinuđena da za njegovo obezb jeden je upotrijebi bar polovinu raspoloživih snaga. Ova slabost neprijateljevog rasporeda sada je bila konačno uočena. Bar od strane štaba 29. divizije.
Nadovezujući se na položaje 9. udarne divizije na padinama Čabulje, kod Kočerina, na desnom boku neprijatelja, prema 5. bataljonu 9. ustaškog stajaćeg djelatnog zdruga u rejonu Rakitna, nalazio se glavninom snaga jedan bataljon 3. (hercegovačke) brigade narodne odbrane. Dalje, u Duvanjskom polju i na južnim padinama Ljubuše, prema njemu su bili angažovani dijelovi Livanjskog NOP odreda. Ljubušom i Vran-planinom, od njih odvojena, u dolinama Rame i Neretvice nalazila se 17. krajiška (Ramska) udarna brigada 10. divizije. Ona je, u stvari, jedina za sve vrijeme borbi na »zelenoj liniji« neposrednije ugrožavala ovaj neprijatelj ev komunikacijski i odstupni pravac; to je, sa druge strane, povremeno i s manje mogućnosti činio i Konjički NOP odred (do njegovog rasformiranja).
Pošto je 26. decembra 1944. godine popunjena 1. bataljonom Livanjsko-duvanjskog NOP odreda i sa još oko 60 drugih boraca, Ramska brigada je u januaru 1945. bila organizaciono upotpunjena, pa je sada imala 4 bataljona i Artiljerijski divizion (sa dvije baterije). Brigada je imala oko 800 boraca, ali je, u komandama mjesta Prozor, Neretvica i G. Vakuf, te partizanskim stražama, moglo biti još stotinjak boraca,31 dok se, što se Livanjsko-duvanjskog NOP odreda u Duvanjskom polju i Šujici tiče, moglo računati na još oko 200 boraca.*
*) Ramska brigada se ovdje više angažovala po sopstvenoj inicijativi i zadržavana je na tom pravcu više po inerciji lokalnih potreba i odbrane periferije centralne bosanskohercegovačke slobodne teritorije, nego što su njena dejstva po željezničkoj pruzi Mostar — Sarajevo bila diktirana potrebama sadejstva sa ostalim jedinicama NOVJ u Hercegovini. Na to su, prije svega, uticale teškoće održavanja veze i podijeljenosti komandovanja, pošto su i 17. brigada i Livanjski NOP odred pripadali 5. udarnom korpusu, čiji se štab u to vrijeme nalazio preokupiran teškim borbama njegove glavnine oko Travnika.32
Pod uslovom da se sve ove snage i u komandnom pogledu objedine, orijentisanjem prema Konjicu u dolini Drine i Željeznice oslobođenih brigada 29. divizije, pružila bi se šansa da se postigne uspjeh koji bi kompromitovao čitavu neprijateljevu odbranu »mostarskih položaja«.
Ukupne snage NOVJ koje su bile angažovane prema neprijateljevoj mostarskoj grupaciji sredinom januara 1945. godine možemo dosta precizno utvrditi. One iznose 22.500 boraca i starješina, grupisanih u 53 pješadijska bataljona (uglavnom u sastavu 12 brigada), 4 artiljerijska diviziona (sa 12 baterija) i tenkovskim i 1/2 oklopnog bataljona.
Planirana popuna municijom i traženih 2.800 pušaka i automata, a naročito 500 puškomitraljeza, stvarno je moglo značiti više nego što je dovođenje u Hercegovinu dvije nove brigade sa nekog drugog sektora. Dakle, municija i pješadijsku naoružanje za nenaoružano ljudstvo 29. divizije bili su onaj teg koji je trebalo konačno da uspostavi ravnotežu snaga u Hercegovini i dovede do konačnog poraza neprijatelja. Sve ostalo bilo je u oblasti izbora objekata napada i adekvatnog angažovanja snaga, ili, drugim riječima, u rukama štaba 29. divizije. Najnužnija pomoć pretpostavljenih bila je u objedinjavanju komandovanja u dolini Neretve.
Pred frontom i na bokovima neprijateljeve mostarske grupacije nalazile su se jedinice NOVJ, koje su pripadale trima različitim korpusima. To je bio osnovni razlog što komandovanje na ovom značajnom pravcu nije bilo objedinjeno. Granica između 2. i 8. udarnog korpusa, kojima su pripadale 29. i 9. udarna divizija, išla je sada Neretvom (direktrisom napadnog pravca), a štabovi korpusa nalazili su se u Nikšiću i Splitu (štab 5. korpusa bio je u Bugojnu), svaki zabavljen planiranjem i izvršavanjem osnovnih zadataka na svojim težištima (g. Podrinje, sjeverna Dalmacija, Travnik).
Štab 29. udarne divizije imao je najviše razloga da u tom pravcu pokrene cjelishodne inicijative i, nema sumnje, on bi to i učinio da iznenadni ispad neprijatelja nije poremetio tok njegovih priprema za operaciju.
Kako su, u momentu dobijanja zadatka i početka priprema, jedinice 29. divizije još uvijek bile razvučene, sada između Neretve i Drine, na frontu dužem od 150 km, prvi njen zadatak je bio da, sada za trećinu suženom frontu, prikupi svoje dvije kod Goražda, Jabuke i Trnova oslobođene brigade. Tamo su one prethodno trebale da sačekaju pristizanje 3. udarne divizije i onda da krenu na novodobijene zadatke.**
**) Jedanaesta i 14. brigada su, zbog napora u posljednja dva mjeseca i izvlačenja starijih boraca za druge zadatke, bile dosta izmijenjene i smanjene za po 200 — 300 boraca.
— Krajnja desnokrilna 11. hercegovačka NOU brigada u vrijeme izdavanja Divizijske zapovijesti nalazila se kod Goražda i Jabuke, koje je, u sadejstvu sa 6. crnogorskom brigadom, slijedećih nekoliko dana pokušavala osloboditi. Dvadeset prvog januara, odmah po pristizanju Divizijske zapovijesti, Brigada je predala položaje i, gazeći duboki snijeg, jednom kolonom, preko Ustikoline i Jeleča, a drugom od Jabuke preko Mrežice, otišla u rejon Dobrog Polja. Tu se jedan dan odmorila i, 24. januara, stigla u sela Turove i Trebečaj kod Trnova. Slijedeći marš je bio najteži. Za savlađivanje visoke jadransko-crnomorske vododelnice, koja je ovdje visoka i preko 1.500 m, iz okolnih sela su mobilisani volovi — radi pravljenja prtine u snijegu dubokom više od dva metra. Dvadeset šestog januara Brigada je u petnaestosatnom maršu po sniježnoj vijavici, preko Ledića i prevoja Bjelašnice i Treskavice, stigla u Umoljane u gornjem slivu Rakitnice. Tu se narednih dana spremala za slijedeći marš preko planine Lovnice, kako bi izbila na domak Konjica i željezničke pruge prema Bradini, odakle je trebalo da stupi u dejstvo.33Podatak da je u pokretu iz komore 11. brigade od studeni i napora uginulo 20 konja, kao i to da je 28. I visina snijega na njenom putu dostigla 270 centimetara, najrječitije govori o težini posljednjeg marša.34
— Četrnaesta hercegovačka NOU brigada smijenjena je 24. januara kod Trnova. Smjena sa 5. crnogorskom proleterskom brigadom vršena je pod borbom. Tom prilikom iz 2. bataljona 14. brigade poginula su tri borca,* dok je neprijatelj imao 10 mrtvih i 8 ranjenih. Pet dana ranije, isti bataljon je, zasjedom između Kijeva i Ilovice (uz samo jednog ranjenog) razbio njemačku kolonu od 30 vojnika. Tom prilikom ubijeno je 6 i zarobljeno 9 vojnika, a zaplijenjen 1 puškomitraljez i 9 pušaka.
*) Peko Biberdžić iz Vranjske kod Bileće, Jusuf Sabljić iz Lokava kod Stoca i Dušan Bulić iz Gnojnica kod Mostara, borci 2. bataljona, a u prethodnim borbama još i Miloš Dragović iz Okolišta, kod Trnova, borac 4. bataljona (16. I u Ilovici).35a
Po izvršenoj smjeni, Brigada se 25. januara iz Trnova prebacila u Kalinovik, gdje se prvo odmorila a zatim, dva dana kasnije, desnom obalom Neretve izbila u Bjelimiće; odakle je mjesna milicija pobjegla prema Glavatičevu i tu, zajedno sa ostacima četničke Konjičke brigade, organizovala odbranu mosta preko Neretve. Zabacivanjem (u leđa) jednog bataljona preko s. Razića na Orlov kuk (k. 723), izmanevrisana je, 30. januara, ova slaba odbrana. Milicija i četnici su pobjegli na Borke i u Spiljane, te je kraj mjeseca Brigadu zatekao u rejonu Glavatičeva** s obje strane Neretve. To znači da je i njoj, do izbijanja na polazne položaje za napad na Konjic (Borci — Bijela — Turija), bio potreban još jedan dnevni marš. Istovremeno, jednim bataljonom u rejonu s. Ćesim na Pre-nju, trebalo se povezati sa 10. hercegovačkom brigadom, koja je iz Ne-vesinjskog polja trebalo da u rejon Zimlja prebaci jedan ili dva bataljona. Na taj način bio je uspostavljen kontinuitet fronta na čitavom lijevom boku neprijateljeve mostarske grupacije.
**) Ovdje su 31. I 1945. na mostu preko Neretve, nesretnim slučajem poginuli Stojan Duka iz Hatelja kod Stoca i Gavrilo Koseljecki iz Andrejevskog okruga (SSSR), borci 4. bataljona.35b
Januarska studen ometala je značajnije akcije i u Nevesinjskom polju, gdje su se nalazile 10. i 12. hercegovačka NOU brigada. One, kao i 13. hercegovačka brigada (duž puta Nevesinje — Mostar i rijeke Bune do Neretve), nisu primile zapovijest istovremeno sa pokrenutim brigadama. Dok se ne ispolji efekat manevra 11. i 14. brigadom, trebalo je, uglavnom, da ostanu na dotadašnjim položajima. Ukrštanje 11. i 14. brigade i, u vezi s tim neminovno produžavanje trajanja marševa, vjerovatno je bilo diktirano potrebom da se na težem zadatku — ovlađivanje Ivan-sedlom po oslobođenju Konjica — nađe iskusnija, brojno jača i manje zamorena 11. brigada.
— Deseta hercegovačka NOU brigada, koja je, naslanjajući svoje desno krilo na padine planine Crvnja, zatvarala pravce koji iz Nevesinja preko Kifina Sela vode prema Gacku i Ulogu, kao što se iz zapovijesti vi di, trebalo je da ovlada planinom Crnom gorom i, iz sela koja je okru žuju, protjera četnike i miliciju. Tako bi se linija fronta pomjerila na greben Veleži i — izbacivanjem jednog ili dva bataljona na Zimi je — kontrolisali prevoji Brasina, Rujište i Porim i na Prenju uspostavlja jući vezu sa 14. brigadom. Time, bi pored ostalog, ova bila potpuno obez- bijedena i od eventualnog udara u leđa od Bijelog polja, gdje su bile smještene najbliže rezerve 369. divizije.
U skladu sa ovim bila je i njena akcija izvedena 25. januara 1945. godine. Njen 1. i 5. bataljon, ojačani četom iz 3. bataljona, okružili su u toku noći sela Kljuni i Lakat na jugoistočnim padinama Crne gore, gdje se nalazilo 200 četnika Nevesinjske brigade. Poseban značaj štab Brigade je pridavao hvatanju istaknutih četničkih glavešina ovog sektora kao što su: Danilo Salatić, Petar Samardžić, Vukašin Perović Tunguz, Četko Petković, Blagota Bošković, Vasa Gutić i još neki. Bilo je, međutim, oko 20 slučajeva smrzavanja,* a četnici su blagovremeno otkrili napad. Sve im je to omogućilo da se izvuku bez gubitaka, pa je i dva dana kasnije započeti ispad neprijatelja i zadaci u vezi s tim, odložilo dalje akcije u ovom pravcu.36
*) Kod s. Kljuni ovog dana poginuo je Lazar Kravić iz Trtine kod Nevesinja, borac 3. bataljona 10. brigade, a u manjim čarkama ostalih dana još i: Milan Babić iz Trusine kod Nevesinja borac 5. bataljona, te Huso Zubčević iz Rasovca (Dživar) kod Trebinja, dok je u bolnici podlegao ranama (6. II u Brataču) Emilio Fabijani sa Sicilije (Italija), oba iz 2. bataljona.
Dvanaesta hercegovačka NOU brigada u rejonu Biograda i Udrežnja zatvarala je pravce koji iz Nevesinja, preko Trusine, vode u Dabarsko polje, a, preko Udrežnja, prema Dubravama u bok 13. hercegovačke udarne brigade. U toku priprema operacije na frontu ove brigade vladalo je uglavnom zatišje, a manji neprijateljevi izviđački ispadi** odbijeni su bez teškoća.37
**) Za vrijeme jednog od njih na Vilenjaku je poginuo Mirko Kovačević iz Rilja, kod Nevesinja, borac 12. brigade.33
Trinaesta hercegovačka udarna brigada držala je položaje prema neprijatelj evim uporištima na cesti Nevesinje — Blagaj i na lijevoj obali Bune, zatvarajući pravce koji, iz Mostarske kotline, vode preko Dubrava prema Stocu i Čapljini. Njen odsjek fronta i u toku priprema bio je nešto aktivniji. Tako je 16/17. januara njen Izviđački vod uništio prethodnicu (tri vojnika) jedne neprijateljeve patrole koja je pokušala izviđanje, a dijelovi 4. bataljona 18/19. zapalili su jedan kamion iz kolone koja se kretala prema Nevesinju. Dvadesetog januara neprijatelj je sa oko 60 vojnika pokušao da opljačka s. Hodbinu, a sutradan Gubavicu i — oba puta odbijen uz gubitke (nekoliko mrtvih i ranjenih). Dvadeset trećeg je to isto pokušao sa jednom četom, podržanom artiljerijom prema Vranjevićima, a kad je i u ovom napadu uzaludno pretrpio znatne gubitke, sutradan je pokrenuo čitav borbeni poredak, od Bune do Blagaja, prema 1. bataljonu Brigade. Nosilac ovog napada je bio 1. bataljon ustaškog 9. stajaćeg djelatnog zdruga, podržan sa dvije artiljerijske baterije. U ovom noćnom napadu neprijatelj je, prešavši gumenim čamcima Bunicu, iznenadio četu 1. bataljona i ovladao Hodbinom. Obuhvatnim protivnapadom, preko Kvanja i Podgrada, ojačan četom iz brigadne rezerve 1. bataljon je odbacio neprijatelja na polazni položaj. Ustaše su imale 34 mrtva, pošto se više od polovine njih udavilo u Bunici. Zaplijenjena su dva puškomitraljeza i sedam pušaka. U ovim sukobima Brigada je imala desetak ranjenih, 5 zarobljenih i 4 poginula borca.38
— Divizijske, pješadijske, oklopne i artiljerijske rezerve, nisu pomjerane. Njihov raspored je, globalno uzev, zadovoljavao i potrebe novodo-bijenog zadatka, a konkretnije odluke o upotrebi još nisu bile donesene jer su zavisile od ishoda napada za oslobođenje Konjica.
(Nastaviće se...)
Постови
